Χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ, kmamelis@yahoo.gr Μάντης κακών. Η «όμορφη και παράξενη πατρίδα» συνεχίζει να «χρωστά» περί τα 320 δισ. ευρώ. Κι ο λαός μας, ενώ «κλαίει, φιλεί το χώμα, ξενιτεύεται, μένει στους πέντε δρόμους, αντρειεύεται» (Ελύτης), βρίσκεται σε απόγνωση. Μια στοιχειώδης προβολή της χώρας στο 2030 θα έδειχνε, πέραν της πλειοψηφικής φτωχοποίησης του ελληνικού λαού, την κατάρρευση όλων των τεχνικών και κοινωνικών υποδομών της. Οδικά δίκτυα ασυντήρητα, υποβαθμισμένα σχολικά κτίρια, γερασμένο, κακοπληρωμένο, ελλιπές, δημόσιο προσωπικό, νοσοκομεία σε λειτουργική κατακρήμνιση, δικαιοσύνη σε κρίση, όξυνση των περιβαλλοντικών προβλημάτων, δημογραφική γήρανση και χαμηλό προσδόκιμο ζωής, γκετοποιημένες πόλεις σε υπεραστυνόμευση, ενεργειακή φτώχεια, φαρμακευτικός αποκλεισμός. Ταυτόχρονα, οι ελίτ (πολιτικοκοινωνικές και οικονομικές), με αιχμή του δόρατος τις παραπολιτικές και επικοινωνιακές ομάδες τους και το θεσμικό τους εξοπλισμό θα ζουν καλά, περιφέροντας τα τρόπαια των κερδών τους από τις πολιτικά βίαιες και εξαιρετικά προσοδοφόρες «ιδιωτικοποιήσεις», αφού θριαμβικά επέβαλαν στην «άτακτη πλέμπα» τις «ορθές και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις» (τις δοκιμασμένες στους «ορθολογικούς και εργατικούς» λαούς της κεντρικής Ευρώπης). Οι λογαριασμοί (φως, νερό, τηλέφωνο, δημοτικές παροχές) σε θυγατρικές πολυεθνικών κολοσσών, υπηρεσίες υγείας και ασφάλιση στο ξένο χρηματοπιστωτικό ολιγοπώλιο, «διαμεσολάβηση» και «συνδιαλλαγή» αντί δικαιοσύνης, ποινικός «σωφρονισμός» όπως Αμερική, σχολεία για «πατρικίους και πληβείους», σεκιούριτι παντού. Κι από δίπλα, η μεν Εκκλησία στο θεάρεστο έργο των λαϊκών συσσιτίων, το δε πολιτικό προσωπικό (παραγόμενο στην Εσπερία), ροδαλό, καλοζωισμένο, πολύγλωσσο, να περιφέρεται με ασφάλεια στις ειδικές -υψηλών προδιαγραφών- περιοχές διαβίωσης, με την άνεση των «δημοκρατικών θεσμών» και να νομοθετεί μέσα στη «συνταγματοποίηση» της λιτότητας μέσω των υπερεθνικών δεσμεύσεων και των αυστηρά ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, που «επιτρέπουν» το ελάχιστο κρατικά εγγυημένο εισόδημα (με όρους φτωχοκομείου). Αλλά εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε. Ο καλός διανοούμενος Δημήτρης Α. Σεβαστάκης, σε μιαν αγωνιώδη μοναχική –δυστυχώς– αναζήτηση της ανάκτησης του «συλλογικού σθένους», προτρέπει να εισέλθουμε «στη νέα γιορτή ήθους και ανυποχώρητης σκέψης», εκεί «όπου η Ιστορία δεν είναι ξερή ιδεολογική κατασκευή και εκλεκτικισμός, αλλά συνεχώς διευρυνόμενο και επανερμηνευόμενο αρχείο που συμπράττει με την επιστημονική μεθοδολογία και -εντέλει- με τις ιδεολογικές ώσεις αλλά και τον ψυχισμό και την πολιτική δικαιοπραξία» για μια συλλογική διάψευση του μαντείου της επιβληθείσας (;) «νομοτέλειας».